Η Πληροφορική στις μέρες μας αποτελεί ίσως τον πλέον δυναμικό και εξελισσόμενο κλάδο επιστήμης, που εισβάλλει στην καθημερινότητά μας καθοριστικά για την εξέλιξη της, πολυεπίπεδα και πολυδιάστατα έχοντας τη δυναμική  αναδιαμόρφωσης και αλλαγής της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτισμικής πραγματικότητας.


Αν και παγκοσμίως η πληροφορική αποτελεί ως επιστήμη τη βάση εξέλιξης ολόκληρων κοινωνιών και κρατών, στην Ελλάδα επιμένει να αντιμετωπίζεται ως μία επιστήμη επικουρική των υπολοίπων και προαιρετικό προσόν του ανθρώπινου δυναμικού είτε αυτό βρίσκεται εντός του κύκλου ιδιωτικού φορέα είτε αφορά το δημόσιο.

Ας φανταστούμε ένα κόσμο χωρίς την πληροφορική και τα επιτεύγματά της. Τότε η μοριακή χημεία, η γονιδιακή αποκωδικοποίηση του DNA, η βιοϊατρική, η προσθετική τεχνιτών μελών, η πειραματική φυσική, η μετεωρολογία, η νανοτεχνολογία, η ρομποτική, η τεχνητή νοημοσύνη, η διαστημική, οι τηλεπικοινωνίες και ένα σωρό άλλοι κλάδοι επιστημών ή δεν θα υπήρχαν ή δεν θα εξελίσσονταν.

Στην Ελλάδα του 2019 η επιστήμη της πληροφορικής δεν αντιμετωπίζεται ως μία ραγδαία εξελισσόμενη ενιαία επιστήμη αλλά οριοθετείται εντός των δύο απαρχαιωμένων πλέον πλαισίων,  αυτό του λογισμικού  (Software) και του υλικού (Hardware) προσπαθώντας να κρατήσει διακριτά πλαίσια ικανοποιώντας πολιτικές και κοινωνικές αυταπάτες και αγκυλώσεις ακαδημαϊκών ιδρυμάτων καθώς και των εκπροσώπων τους.

Με αφορμή την πρόσφατη διένεξη  που προέκυψε με τροπολογία  για τους δικαστικούς υπαλλήλους ειδικότητας πληροφορικής  και την αναχρονιστική απόπειρα διαφοροποίησης σε “μηχανικούς” και “πληροφορικούς” που οδηγεί στον εκφυλισμό και περιορισμό των επιστημονικών καθηκόντων τους, γίνεται κατανοητό και καθιστά απαραίτητη την ενεργή ανάμειξη μας, στο  ότι τέτοιου είδους διαφοροποιήσεις, οδηγούν σε υποβάθμιση εκφυλισμό της επιστήμης και δεν προσδίδουν κανένα αξίωμα ή αξία στην ανάπτυξη και στην πρόοδο μιας ολόκληρης κοινωνίας και χώρας.

Μερικοί ίσως ακόμα και σήμερα πιστεύουν ότι ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής για να δουλέψει, βασική του προϋπόθεση είναι η τροφοδοσία του με  ηλεκτρικό ρεύμα κάτι που κατά τη δική τους νοοτροπία και αντίληψη τον καθιστά μία ηλεκτρική συσκευή ίσως λίγο πιο “έξυπνη” από το ψυγείο ή την ηλεκτρική κουζίνα που έχουμε στα σπίτια μας. Ίσως μερικοί να πιστεύουν ότι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής δουλεύει ακόμα με μαντάλα, με χάρτινες διάτρητες πλακέτες και διακόπτες ή  ακόμα με λυχνίες και τρανζίστορ.

Μπορεί η Μηχανική να συντέλεσε καθοριστικά στην ανάπτυξη των υπολογιστών, ωστόσο σε μία τόσο δυναμικά εξελισσόμενη επιστήμη που πλέον συμπεριλαμβάνει εκτός από τα Μαθηματικά, την Χημεία και τη Φυσική ως  βασικές επιστήμες, προς ανάπτυξη νέων μορφών  Υπολογιστικών Συστημάτων όπως των Κβαντικών, δεν μπορεί σήμερα ορισμένοι να θεωρούν τη μηχανολογική ιδιότητα τους  ως  αποκλειστικό προσόν ικανό να καθορίσει την έννοια και την ιδιότητα ενός ατόμου  ως Μηχανικού Ηλεκτρονικών Υπολογιστών.


Χωρίς να θέλουμε να θίξουμε την υψηλή  και εξειδικευμένη  παροχή εκπαίδευσης των πολυτεχνικών ιδρυμάτων της χώρας, θα πρέπει να αφουγκραστούμε όλες τις προκλήσεις του μέλλοντος αποδεσμεύοντας την ιδιότητα του “Μηχανικού” από το στενό του όρο και προσδίδοντας τον σε κάθε επιστημονικά καταρτισμένο άνθρωπο που φέρει εξειδίκευση στον τομέα της επιστήμης του και ιδίως της Πληροφορικής, στην οποία εμπλέκεται ενεργά στην ανάπτυξη λογισμικού, και καινοτομίας,  καθώς και στην τροποποίηση και εξέλιξη  της επιστήμης.

Σε όλες τις χώρες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου, η ανάπτυξη λογισμικού αποτελεί σημαντικό παράγοντα στην προώθηση της επιστήμης της πληροφορικής καθορίζοντας τους εμπλεκόμενους ως “Μηχανικός Λογισμικού” και αναγνωρίζοντας τους επαγγελματικά δικαιώματα αντίστοιχα και ανάλογα των Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών όπως και την ικανότητα τους να εγγραφούν στα Τεχνικά Επαγγελματικά Επιμελητήρια των αντίστοιχων χωρών.

Στην Ελλάδα όμως  κατ εξαίρεση των παγκόσμιων εξελίξεων, την ιδιότητα των “Μηχανικών”  προσλαμβάνουν όσοι εμπλέκονται με τις σπουδές των “  Ηλεκτρολόγων Μηχανικών  και Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών” , των “ Ηλεκτρονικών Μηχανικών και μηχανικών Η/Υ “ των “Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής” , και “Μηχανικός Η/Υ Τηλεπικοινωνιών και Δικτύων”.
Όπου για τις ιδικότητες αυτές,  τα επαγγελματικά τους δικαιώματα καθορίζονται και εγγράφονται στα ΤΕΕ της χώρας, αγνοώντας την ανάπτυξη του λογισμικού ως καθοριστικό παράγοντα εξέλιξης της ίδιας της μηχανικής υπολογιστών καθώς η ειδικότητα των "Μηχανικών Λογισμικού" είναι ανύπαρκτη!

Υπενθυμίζουμε εδώ την συμβολή του λογισμικού στην ανάπτυξη των υπολογιστών, που από ένα περιβάλλων εντολών, αναπτύχθηκαν τόσο λειτουργικά συστήματα όσο και εφαρμογές για όλες σχεδόν τις εργασίες της καθημερινής μας ζωής από απλούς φυλλομετρητές ιστοσελίδων  διαδικτύου έως λειτουργικά συστήματα Κβαντικών Υπολογιστών.

Τέτοιοι επιστήμονες Πληροφορικής δεν μπορεί να μένουν έξω από τον χαρακτηρισμό του “Μηχανικού Ανάπτυξης Εφαρμογών Η/Υ” ή του “Μηχανικού Λογισμικού Η/Υ”  ή στην καλύτερη περίπτωση να συγχέονται  και να χαρακτηρίζονται  ως “Προγραμματιστές”, άτομα δηλαδή με υψηλές ικανότητες διαχείρισης μιας ή περισσοτέρων γλωσσών προγραμματισμού χωρίς όμως απαραίτητη προϋπόθεση την πανεπιστημιακή εκπαίδευση ή ακόμα και στην χειρότερη περίπτωση να απαξιώνονται και να κατατάσσονται ως απλοί "Χρήστες" ηλεκτρονικών υπολογιστών σε διάφορες κρατικές υπηρεσίες.   

Όσο και αν μερικοί θέλουν να πιστεύουν ότι η πρόοδος μιας ενιαίας επιστήμης εξαρτάται μόνο από τα μηχανολογικά ή τεχνολογικά επιτεύγματα είναι γελασμένοι. Τι θα ήταν ένα smartphone χωρίς το “έξυπνο” λογισμικό του ;  Ποια  θα ήταν η ρομποτική χωρίς την τεχνητή νοημοσύνη; 
Όσο δηλαδή και αν θέλουμε να κρατήσουμε διακριτούς τους ρόλους των δύο μεγάλων κλάδων της πληροφορικής αυτό δεν καθίσταται δυνατό αλλά το μόνο που μπορεί να διαπιστωθεί είναι η αλληλοεπικάλυψη και η συνέργεια τους στον κοινό σκοπό της  ανάπτυξης και προόδου. 

Είναι καιρός πλέον η Ελλάδα να συμβαδίσει με όλες τις άλλες χώρες του εξωτερικού και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και απαλλαγμένη από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και ιδεοληπτικές νοοτροπίες ακαδημαϊκών ιδρυμάτων να προχωρήσει σε βαθιές και καινοτόμες αλλαγές τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην ίδια την λειτουργία του κράτους και γενικά της κοινωνίας που ζούμε.